Het werk van een gerechtsdeurwaarder is veelzijdig en vraagt om sterke communicatieve vaardigheden. Ik kom dagelijks in contact met mensen in uiteenlopende situaties. Soms zijn dit zakelijke gesprekken met bedrijven, andere keren betreft het particulieren die financiële uitdagingen ervaren. Luisteren, begrip tonen en zoeken naar oplossingen zijn hierbij essentieel. Mijn doel is om op een respectvolle manier tot een rechtvaardige oplossing te komen.
Als gerechtsdeurwaarder ben ik vaak onderweg. Naast mijn kantoorwerk ben ik regelmatig op pad om documenten te bezorgen, beslag te leggen of situaties ter plaatse te beoordelen. Dit betekent dat je door een groot deel van Nederland reist en regelmatig in het verkeer zit. Een goed richtingsgevoel en efficiënt plannen zijn daarom belangrijke vaardigheden. Geen dag is hetzelfde: ik kom op diverse locaties en ontmoet mensen uit alle lagen van de samenleving. Dat maakt het werk uitdagend, afwisselend en maatschappelijk relevant.
Het kan een hele toer zijn om een bepaald adres te vinden. Zeker in de winter als het laat licht wordt en vroeg donker, zijn de straatnaamborden en huisnummers niet altijd goed te lezen en ook al zegt google maps (deze app gebruik ik meestal) “bestemming bereikt”, dan nog moet ik er zeker van zijn dat ik inderdaad in de goede straat en bij het juiste huisnummer sta. Een document op een verkeerd adres achterlaten of erger nog een verkeerd huis binnentreden is natuurlijk not done! Het blijft dus mensenwerk en het kost soms best tijd, moeite en de nodige stappen om een adres te vinden. Gelukkig heb ik naast navigatie nog andere hulpmiddelen: apps op telefoon, kadasterinformatie, maar ook huisnummers die niet op het huis, maar op een (soms nauwelijks zichtbare) brievenbus staan of op de afvalbakken.
Van tevoren informeren we altijd bij het bevolkingsregister (bij particulieren) of de kamer van koophandel (bij bedrijven) naar het adres waar betrokkene staat ingeschreven. Daar ga ik dan naar toe, maar het komt bijna elke dag wel een keer voor dat ik op een adres aankom waar betrokkene niet meer woonachtig of gevestigd is: ik spreek dan de nieuwe bewoner of zie dat het pand leeg is. Op dat moment kan ik het document daar niet achterlaten; het gaat er namelijk om dat ik de overtuiging moet hebben dat het stuk de betrokkene bereikt en dat lukt natuurlijk niet in het geval hij of zij verhuisd is of als het pand leeg staat. In zo’n geval laat ik het adres in onderzoek zetten bij de gemeente.
Ik spreek mensen uit alle lagen van de samenleving, je komt in chique buurten maar ook in achterstandswijken. Soms ben je in een prachtig grachtenpand, dan weer in een woning waarvan je je afvraagt hoe mensen zo kunnen leven, zo vies en vol rommel. Het frappante is dat je van de buitenkant niet altijd kunt zien hoe mensen binnen leven. Zo stond ik laatst in een nette buurt met grote huizen voor een pand dat op last van de politie gesloten is omdat het een drugspand is (door het raam zag ik alleen maar rommel) en in een sociaal wat mindere wijk kun je zomaar binnenstappen in een heel eenvoudig maar keurig netjes en schoon huis.
Al met al maakt dit dat geen enkele dag hetzelfde is en dat houdt het boeiend!
